فرهنگ ذيل براساس جزوه دستور خط فارسي فرهنگستان زبان و ادب فارسي تهيه شده است؛ جز اينكه واژه‌هايي كه فرهنگستان با دو ضبط (يا بيشتر) مجاز دانسته، در اينجا يك صورت آن اختيار شده است.

چكيده قواعد رعايت شده در «فرهنگ املايي»:
ـ «ها» ، علامت جمع، هميشه به اسم قبل خود مي‌چسبد (موارد استثنا در ص ٢٣ جزوه فرهنگستان)
ـ «تر» و «ترين» هميشه جدا نوشته مي‌شود (استثناها: بهتر ـ كهتر ـ كمتر ـ بيشتر ـ مهتر)
ـ «به» فقط در ساختـن صفت اسـت كه مي‌چسبد (بهوش، بخرد، بنام) و در سـاختن قيد هميشه جدا نوشته مي‌شود (به سختي، به تندي، به تدريج)
ـ «مي» و «همي» هميشه جدا نوشته مي‌شود.
ـ «بي» هميشه جدا از كلمه پس از خود نوشته مي‌شود، مگر آنكه بسيط گونه باشد؛ مثل: بيهوده ـ بيخود ـ بيراه ـ بيچاره ـ بينوا ـ بيجا
ـ «هـم» هميشـه جـدا نوشتـه مي‌شـود مگـر در: ١. بسيـط‌گونه‌ها: همشهري ـ همشيره؛ ٢. جزء دوم تك‌هجايي باشد: همكار، همراه (مگر آنكه جزء دوم با م يا الف آغـاز شـود: هم‌اسـم، هم‌مـرز)؛ ٣. جـزء دوم با مصوت آ شروع شود: همايش ـ هماهنگ (مگر آنكه همزه در ابتداي جزء دوم تلفظ شود (هم‌آرزو ـ هم‌آرمان)
ــ در واژه‌هاي مركب از دو جزء، كه جزء دوم آن بن مضارع يا بن ماضي است، اگر يكي از دو جـزء (يـا هر دو) تك‌هجايي باشد، واژه به صورت پيوسته نوشته مي‌شود (دلبرـ دلسوز ـ جانسوز ـ مشعلدار)
موارد مستثنا از اين قاعده (كه در فرهنگ املايي آمده) به يكي از سه دليل زير است:
١. احتراز از درازنويسي: ميهن‌دوست
٢. رعايت شكل مألوف و متعارف واژه: وطن‌دوست، جهت‌ياب، انسان‌ساز
٣. مبهم شدن واژه به دليل پيوسته‌نويسي آن: پي‌جو، پي‌نوشت، پي‌ريز